İhtimal

110-Hep Beni Sevsen

- Çok sevecek misin beni?
- Öyle görünüyor...
- Ne kadar çok? İstiklal Caddesi kadar mı mesela?
- İstiklal Caddesi'nin kalabalığı kadar...

Bazen her şeyi ağlaya ağlaya anlatasım geliyor. Beni kimse sevmedi. Babam beni sevmedi, terk etti. O fiziksel olarak terk etti beni. Annem beni sevmedi, hep yanımdaydı ama her dakika hissettirdi beni ne kadar sevmediğini. Her gün yanımdaydı ama hiç yoktu. İşte insan anne babasından ne görürse onu yaparmış ya, ben de kendimi sevmedim. Her yerin fazlalığıydım ben. Kimsenin bir şeyi olamadım. Yapamadım.

Ben hiç mutlu aile görmedim. Bunun olamayacağına o kadar inanıyorum ki neye benzeyebileceğini hayal dahi edemiyorum. Bir gün evlenecek olursam kesin boşanırım, bir çocuğum olursa tek yapabileceğim annemin bana yaptığı gibi onu hayatından bezdirmek olur, kocam benden kaçar...

Ben seviştikten sonraki sabah "şimdi biz sevgili miyiz" diye soran kadın olmadım hiç. Kimseyle evlilik hayalleri kurmadım. Hayatımdaki erkekler duraklar gibiydi, kısa süre durup sonra yoluma devam ettim. Her sevgilimi çıldırtıp illa hesabın yarısını ödemeye çalışmam bile bundan. Hayatı paylaşmak falan değil bu, gittiğinde on(lar)a borçlu kalmamak için bütün çabam.

Hiç mi omzuna kafamı koyup uyuduğum adam olmadı? Oldu elbet. Bölük pörçük-huzursuz uykular. Ben hiçbirine güvenmedim. Annem, babam, sevgililerim, en yakın dostlarım... Her an gidecekleri hissiyle yaşadım.

O yüzden dünyalar tatlısı bir adam gelip de bana bir gelecek hayali verince "hadi" deyip dalamıyorum onun "Harikalar Diyarı"na. Her lafı kalbimi bir kere daha çalıyor. Her gün bana biraz daha güven veriyor. Ama ya o da giderse hepsi gibi? O çok sevdiğini söylediği gülümsemem yüzünden dudak kenarlarım erkenden kırışacak, o kırışıklıkların ortaya çıkmasıyla ya sevgisi biterse bana? Bana çok yakıştırdığı taytım bir gün gözünü tırmalamaya başlarsa... Onu güldürdüğümü söylemişti bana. Halbuki ben depresifler prensesiyim. Karanlık yerlerini gördüğünde ruhumun sıkılırsa benden...

İlk defa bu kadar yakınım bütün mantığımı olduğu yere gömüp gidivermeye bir adamın peşinden. Eli sırtımda gezinsin, saçlarımı dağıtsın, ben omzunda uyuyayım, iki çocuğumuz olsun. Yaşlı bir çift görmüştüm bir gün sahilde; adam karısının ayağını seviyordu, sonra da öptü şefkatle. Gülümsedim onlara ve biliyordum, böyle şeyler benim başıma gelmezdi.

Gelir miydi?

Gelir mi?